Voorstelling
Hengst was het directe vervolg op Angel Eyes, een voorstelling van John Buysman naar een tekst van Jules Deelder over de junky-jazzgrootheid Chet Baker, die Feld en Kriek regisseerden in 1998 en waarvoor John Buysman de Albert van Dalsumprijs kreeg. Het merendeel van de makers dat verantwoordelijk geweest is voor Angel Eyes, werkte opnieuw mee aan Hengst. De tekst van Hengst werd ditmaal echter geschreven door Paul Feld zelf en de voorstelling werd uitgebracht als co-productie van Growing up in Public en De Blanke Peer, de stichting van John Buysman. Beide voorstellingen werden geregisseerd door Paul Feld en Jeroen Kriek. Beide voorstellingen waren muziektheater, waarvan het acterende deel solo voor rekening kwam van John Buysman. Aan de groep componisten/live-muzikanten, die bij Angel Eyes bestond uit Keimpe de Jong en Luut Buysman, werden bij Hengst drummer Arend Niks en gitarist Kees van der Vooren toegevoegd.
Doel van Hengst was om zowel in de stijl van Angel Eyes door te werken als ook een draai aan die stijl te geven, die zou resulteren in een nog grotere theatrale kracht en werking. De stijl van beide voorstellingen kan men omschrijven als ruig, macho, in de vorm van een directe performance, een directe confrontatie met het publiek, met als doel het tonen van de zelfkant of de verborgen wereld van een scene. In Angel Eyes de jazz-scene, in Hengst de boks-scene.
Leidraad voor Hengst was de teloorgang van een bokskampioen die leed aan de ziekte van Alzheimer. Kapstok voor dit fictieve verhaal waren de twee wedstrijden van de Britse boksheld Henry Cooper, die hij in de jaren zestig op onrechtmatige wijze had verloren van de Amerikaanse boksheld Cassius Clay/Mohammed Ali. De voorstelling toonde zowel de strijd van een Alzheimer-patiënt met zijn geheugen als ook de worsteling van een Engelse sportman met zijn haat-liefdegevoelens voor de Amerikaanse Mighty Mouth, zoals een van de bijnamen van Mohammed Ali luidde.
