Voorstelling
Op verzoek van het Oerolfestival begeleidde Jeroen Kriek negen jonge makers afkomstig uit zes verschillende landen (1 Chinees, 2 Serviërs, 1 Israëliër, 1 Duitser, 3 Tsjechen en 1 Nederlander) bij het maken van een gezamenlijke voorstelling. Kriek gebruikte voor Oosterburen hetzelfde format als voor Sud Achterom, de locatievoorstelling die hij in 2004 maakte met 10 mime-studenten van de HKA. De toeschouwers werden via drie verschillende routes langs een serie thematisch aan elkaar verbonden solo-locatievoorstellinkjes geleid. De performers voerden hun act drie maal per voorstelling uit. De locaties bevonden zich op enkele meters van elkaar in een aantal achtertuinen en schuurtjes in Hoorn Oost. Doel was de Nederlandse toeschouwer gedurende de wandeling langs de diverse acts met hun verschillende talen en uitdrukkingsvormen een ervaring van vervreemding te geven, alsof hij in het buitenland op reis was. Oosterburen werd hiermee een voor de toeschouwer zeer voelbaar portret van de polyfone, multiculturele samenleving van vandaag.
In twee weken tijd werden de performances gecreëerd op locaties rond het gasthuis waarin de 9 makers resideerden. Uitgangspunt was de diversiteit aan culturele achtergronden. Elke maker kreeg dus de opdracht een act te bedenken die ‘typisch’ was voor zijn of haar cultuur. Regisseur Kriek functioneerde hierbij in eerste instantie als sparring partner voor inhoud en vorm. Interessant was de mix aan theatrale achtergronden: er waren dansers, mimers, een schrijver, acteurs. Een probleem was het uiteenlopende niveau aan theaterervaring en kwaliteit als maker. In de laatste fase werden de acts via een uitgekiende montage aan elkaar gekoppeld en tot een geheel gesmeed.
Oosterburen was voor de toeschouwer een hectische theatrale reis langs een diversiteit aan cultuuruitingen. De optelsom van de scenes gaf hem de fysieke ervaring in een melting pot te verkeren. Door de drie verschillende routes was hij zich bovendien voortdurend (vaak zelfs zichtbaar of hoorbaar) bewust van de aanwezigheid van de twee andere groepen publiek en van de andere cultuuruitingen. Oosterburen kreeg hierdoor indirect het politieke effect van een botsing van culturen. Bijvoorbeeld werd in de ene act het ontstaan van de staat Israël theatraal verbeeld terwijl tegelijkertijd verderop een in de geschiedenis verdwaalde Duitse soldaat het publiek smeekte om ein Befehl.
De acts waren allemaal interactief: het publiek speelde er een rol in en werd rechtstreeks aangesproken. Deze fysieke confrontatie dwong de toeschouwer tot stellingname, tot letterlijk engagement. Het werd hem vrijwel onmogelijk gemaakt een rol van voyeuristische toerist in te nemen. Het merendeel van het publiek liet zich verleiden en vond de voorstelling een adembenemende ervaring.
