Voorstelling
In 2000 werd Paul Feld, schrijver/regisseur van theaterfirma Growing up in Public tijdens de Giro d’Italia benaderd door Seerp Leistra, destijds ambtenaar van de Gemeente Groningen. De start van de Giro in 2002 was gepland in de stad Groningen. Daaromheen moesten culturele festiviteiten plaatsvinden. Aan Paul Feld werd gevraagd of hij zijn toneelstuk Fausto & Giulia voor de gelegenheid opnieuw zou kunnen ensceneren.
Paul Feld, die naast theatermaker ook freelance wielerjournalist is, schreef de eerste versie van dit stuk over de vermaarde Italiaanse wielrenner Fausto Coppi in 1990 voor Theatergroep Hollandia. In 1993 en 1997 volgden er twee andere versies, een voor Growing up, en een voor een afstudeerproject van studenten aan de Hogeschool voor de Kunsten te Utrecht.
Voor Coppi & Bartali heeft Paul Feld het door hem reeds geschreven materiaal opnieuw bewerkt tot een voorstelling van 50 minuten, die door vier acteurs gespeeld kon worden. In vergelijking met eerdere versies is er meer nadruk komen te liggen op de aspecten die direct met wielrennen te maken hebben. Zoals de titel al aangeeft is de verhouding tussen de twee elkaar beconcurrerende wielrenners, Fausto Coppi & Gino Bartali, de motor van de voorstelling geworden.
De vier mannelijke acteurs speelden gezamenlijk alle 12 rollen, in de volgende rolverdeling: Fausto Coppi werd gespeeld door Olaf Malmberg. Martijn Fischer nam de rollen van Gino Bartali, Mama Angelina, Mussolini en de agent voor zijn rekening. Marcel Faber was Vrouw 2 (alias de duivel ), Giulia Locatelli (Fausto's minnares) en de blinde masseur Cavanna. Stijn Westenend was te zien als Vrouw 1 (alias God), Bruna Coppi, dottore Locatelli en te horen als de stem van de journalist Jean Nelissen.
Fausto Coppi is met zijn openbare liefdesleven en door de publieke polemiek met opponent Gino Bartali te zien als een van de eerste tabloid-helden uit de sport van de 20ste eeuw. Om het gevoel te versterken dat elk detail uit het privé-leven van deze held op straat lag, koos regisseur Paul Feld voor een kermis-achtige aanpak, waarin de wielerklassieker van Coppi & Bartali met de snelheid van een wielerpeloton en de vette knipoog van een vaudeville-show ten tonele werd gebracht. Essentieel voor deze biografische kermiskoers was de sfeer van een circustent en het hierboven al genoemde draaipodium, dat het rondom zittende publiek letterlijk in staat stelde om de mythische geschiedenis uit het nabije verleden van alle kanten te bezien.
In de speelstijl werd gekozen voor een stevig aangezette Italiaanse commedia-toon, die het publiek voortdurend bij de innerlijke roerselen en dilemma’s van de personages wilde betrekken. Het tonende karakter van de commedia-maskerade werd versterkt doordat ook alle vrouwelijke rollen door mannelijke acteurs werden ingevuld. Het personage van Coppi werd als enige niet gedubbeld met een ander personage. Deze publiekgerichte vormgeving beoogde de voorstelling geschikt te maken voor de entourage van de zomerfestivals.
